Της ΚΙΤΣΑΣ ΜΠΟΝΤΖΟΥ
Διακόσια πενήντα τρία έργα μικρών διαστάσεων απλωμένα σε μια επιφάνεια σαν διαμελισμένα κομμάτια παζλ με κοινό θέμα την καθημερινή ασφυξία του μοναχικού ανθρώπου σε μια πόλη αφιλόξενη. Συνθέτουν τις «Εικόνες περιπλάνησης» του ζωγράφου και χαράκτη Γιάννη Στεφανάκι και εκτίθενται στην αίθουσα «Εκφραση» ώς τις 14 Ιουνίου.
Οι εικόνες εκπέμπουν τα ίδια συναισθήματα τόσο ως γιγαντιαία επιφάνεια όσο και ως αυτοτελή έργα. Αλλά, παρά τον προβληματισμό που περικλείουν, δημιουργούν και μια αισιοδοξία με τη χρωματική τους πανδαισία.
Ο Στεφανάκις είναι ένας πολυπράγμων καλλιτέχνης, ζωγράφος και χαράκτης, σχεδιάζει περιοδικά για να προβάλει την ελληνική ποίηση και τα εκδίδει ο ίδιος, ασχολείται με εκδόσεις αλλά και βίντεο. Είναι ένας ανήσυχος άνθρωπος που αγωνιά για όλα και περισσότερο για τον εαυτό του.
– Παρατηρώ στους πίνακές σας ένα στοιχείο που επαναλαμβάνεται σχεδόν ανελλιπώς: ένα σκοινί κρέμεται από τον ουρανό και καταλήγει σε κάποιο αντικείμενο ή συγκρατεί έναν άνθρωπο που αιωρείται. Εκφράζει μια υπαρξιακή σας αγωνία;
«Είναι ένα παιχνίδι παιδικό, η σβούρα ή ο αετός που συγκρατούνται από τον σπάγκο. Είναι όμως και η αγωνία του ανθρώπου για φυγή. Ενα όνειρο που μένει ανεκπλήρωτο γιατί πάντα από κάπου συγκρατείται. Είναι και η δικιά μου αγωνία. Ολα έχουν ένα συμβολισμό. Αλλά και οικολογικές αναφορές».
– Εχετε αγωνία για το περιβάλλον; Είναι της μόδας τώρα.
«Πράγματι, είναι κάποιοι που εκμεταλλεύονται, μερικοί μάλιστα εμπορεύονται, και την αγωνία των άλλων. Αλλά η δική μου αγωνία είναι πολύ παλιά και το δηλώνω με τη ζωγραφική μου».
– Τι σας οδήγησε να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική;
«Ηταν κάτι που ζούσε μέσα μου από παιδί ακόμα. Εκανα και κατασκευές. Μου άρεσε να ψάχνω και να γνωρίζω πράγματα. Σήμερα βλέπω τη ζωγραφική σαν μια διαδικασία γνώσης».
– Οταν ξεκινήσατε υπήρχε κάτι που σας συγκινούσε;
«Είχα εμμονές με τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Ηθελα να κάνω πολλά και διαφορετικά πράγματα, όπως εκείνοι. Από τους μεγάλους ζωγράφους θαυμάζω τον Ρέμπραντ και τον Βαν Γκογκ».
– Κάνετε, όμως, πολλά και διαφορετικά, όπως εκείνοι.
«Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας».
– Η ζωγραφική δεν είναι;
«Είναι. Αλλά με τη ζωγραφική ο καλλιτέχνης είναι μόνος. Μεταφέρει τις προσωπικές του σκέψεις. Κάνει ένα μονόλογο με τον θεατή του. Με την έκδοση, για παράδειγμα, ενός περιοδικού η επικοινωνία είναι διαφορετική. Συναντάς τους συγγραφείς, ανθρώπους που σκέπτονται, που αγωνιούν ίσως όπως εσύ. Με την έκδοση του περιοδικού “Τεχνοπαίγνιον” γνώρισα ανθρώπους που ωφελήθηκα πολύ από τη γνωριμία μαζί τους. Τώρα έχω και πολλούς φίλους ποιητές».
– Γράφετε κι εσείς;
«Οχι, δεν γράφω, αλλά πιστεύω πως κάθε άνθρωπος που φτιάχνει εικόνες είναι ποιητής».
– Πώς βλέπετε τη ζωγραφική και ποιο είναι το μέλλον της;
«Είναι δύσκολη εποχή για τους νέους. Αλλά και πότε δεν ήταν; Το ερώτημα είναι αν η παγκοσμιοποίηση βοηθήσει τη νέα γενιά να ξεπεράσει τα σύνορα τα ελληνικά. Γιατί ώς σήμερα ελάχιστοι είναι οι Ελληνες που έχουν κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Γι’ αυτό υπάρχει και πολλή μίμηση. Αν πας σε μια Μπιενάλε έξω, μετά από λίγο θα δεις τα ίδια έργα στην Ελλάδα. Βέβαια, δεν υπάρχει κάτι που να βοηθάει την τέχνη και τους νέους καλλιτέχνες. Δεν βοηθάει ούτε η Πολιτεία».
– Τι εννοείτε με το «δεν βοηθάει η Πολιτεία»;
«Δεν φροντίζει να υπάρχει παιδεία. Η τέχνη είναι κάτι άγνωστο για πολλούς. Αν ανοίξει μια γκαλερί πλάι σε μια καφετέρια, η καφετέρια θα είναι γεμάτη, ενώ στην γκαλερί δεν θα μπει κανένας. Μερικοί φοβούνται γιατί δεν ξέρουν τι θα δουν. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι πολλά έργα σήμερα για να τα καταλάβει κανείς χρειάζεται ένα βιβλίο δίπλα του».
* «Εκφραση»: Βαλαωρίτου 9
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 29-05-2008
