Δεν θυμάμαι αν γνώρισα τον Γιάννη Στεφανάκι ως ζωγράφο, ως γραφιά, ως τυπογράφο ή ως εκδότη του περιοδικού «Νέο Επίπεδο». Και δεν έχει σημασία. Ο Στεφανάκις ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που θυμίζουν τους τεχνίτες του Μεσαίωνα, όταν οι τέχνες είχαν πολλές μορφές, πάντα δεμένες με την καθημερινότητα αλλά κι ένα βήμα πέρα και πάνω από την καθημερινότητα.
Ο Στεφανάκις-εκδότης ξεκίνησε τις συλλεκτικές εκδόσεις «Χειροκίνητο», με όλη την αγάπη και τη φροντίδα των παλιών τυπογράφων. Στις εκδόσεις του πέρασαν ποιητές σαν τον Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Μιχάλη Κατσαρό, την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, τον Γιώργο Μαρκόπουλο, τη Νατάσα Χατζιδάκι.
Στο γραφείο μου πάνω έχω τα δύο νέα βιβλία του, δύο συλλογές ποιημάτων, η μία με 16 ποιήματα του Καρυωτάκη (εισαγωγή και ανθολόγηση του Αλέξη Ζήρα), η άλλη με 14 ποιήματα του Καβάφη (εισαγωγή και ανθολόγηση του Σάββα Μιχαήλ). Το «Ας φρόντιζαν», με το οποίο άνοιξα αυτό το σημείωμα, είναι ένα από τα ανθολογημένα ποιήματα της δεύτερης έκδοσης.
Τα βιβλία είναι στοιχειοθετημένα στο χέρι, αριθμημένα και, το καθένα, με τρεις ένθετες υπογραμμένες ξυλογραφίες του ίδιου του Στεφανάκι, ο οποίος είναι ένας εξαιρετικός χαράκτης. Μια μικρή λεπτομέρεια: τα χαρακτικά δουλεύτηκαν πάνω σε ξύλο φλαμουριάς, και τυπώθηκαν σε επίπεδο πιεστήριο πάνω σε οικολογικό χαρτί. Οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν πάντα τη διαφορά.
