Στην αγκαλιά του δέντρου κρύφτηκε (2015)
Λάδι σε μουσαμά Διαστάσεις: 100×140 cm Έργο από την ενότητα “Παλίμψηστο...
read moreΗ Αναστασία (2016)
Λάδι σε μουσαμά Διαστάσεις: 150×100 cm Έργο από την ενότητα “Παλίμψηστο εννοιών”
read moreΟυτοπική πολιτεία (2014)
Λάδι σε μουσαμά Διαστάσεις: 120×70 cm Έργο από την ενότητα “Παλίμψηστο εννοιών”
read moreΑνατροπές (2011 – 13)
Λάδι σε μουσαμά Διαστάσεις: 190×120 cm Έργο από την ενότητα “Παλίμψηστο...
read moreΖωγραφίζοντας τη Μιράντα (2016-17)
Λάδι σε μουσαμά Διαστάσεις: 150×100 cm Έργο από την ενότητα “Παλίμψηστο εννοιών”
read moreΣτου δρόμου το κενό αφέθηκε (2013)
Λάδι σε μουσαμά Διαστάσεις:70×60 cm Έργο από την ενότητα “Παλίμψηστο εννοιών”
read moreΜόνο τα δέντρα επιμένουν (2014-15)
Λάδι σε μουσαμά Διαστάσεις: 140×140 cm Έργο από την ενότητα “Παλίμψηστο εννοιών”
read moreΕίναι μια νύχτα όμορφη (2014)
Λάδι σε μουσαμά Διαστάσεις: 50×80 cm Έργο από την ενότητα “Παλίμψηστο...
read moreΗ χαρακτική του Γιάννη Στεφανάκι
Η τέχνη του Γιάννη Στεφανάκι αναπτύσσεται με συνέπεια μέσα στον χρόνο. Εκείνο που χαρακτηρίζει την μέχρι τώρα διαδρομή του είναι η εσωτερική συνοχή του έργου του είτε πρόκειται για ζωγραφικές και χαρακτικές συνθέσεις είτε για κατασκευές και εγκαταστάσεις στον χώρο. Ο δημιουργός αφηγείται μικρές ιστορίες, αναζητά τους εικαστικούς του “δρόμους” στα αποθέματα της μνήμης και του βιώματος, αλλά και στην επαφή του με την καθημερινότητα και την πραγματικότητα. Σε ευθεία αντιστοιχία με συναισθηματικές και ψυχικές συμπεριφορές, επιδιώκει να μεταγράψει αυτά που βρίσκονται κρυμμένα, να καταστήσει ορατά –με χαράξεις και γραμμές, χρώματα και φόρμες– ως αποτυπώματα, τις ιδέες και τις σκέψεις του. Πρόκειται για μια μετοίκηση από την αφηγηματική απόδοση στην ψυχογραφική διάσταση, με τις εικόνες του να αντανακλούν μια ιδιαίτερη ευαισθησία, έναν εντελώς προσωπικό και εσωτερικό τρόπο βίωσης των καταστάσεων, να δίνουν την εντύπωση ότι πηγάζουν από το υποσυνείδητο, να μεταπλάθουν τα ερεθίσματα σε πλαστικά επεισόδια. Το υλικό, ο χειρισμός και η επεξεργασία του διεκδικεί πρωταρχική θέση στη δημιουργική διαδικασία και στην ολοκληρωμένη εικόνα. Τα χαρακτικά του κατορθώνουν να φτάσουν σε αξιόλογα αισθητικά αποτελέσματα, αξιοποιώντας εξπρεσιονιστικά, σουρεαλιστικά και αφαιρετικά στοιχεία, βρίσκονται σε ζωτική σχέση με τις ζωγραφικές του προσπάθειες, επιβάλλονται με την στιβαρότητα που αποπνέουν, την αντίθεση και την ισορροπία των όγκων, τη γεωμετρική αντίληψη, την ένταση των επάλληλων χαράξεων και του σκιοφωτισμού, την αρχιτεκτονική διάρθρωση των σχημάτων, τις εξαντλητικές, κάποιες φορές, λεπτομέρειες, την ακρίβεια του σχεδίου. Με τη μελετημένη και μετωπική οργάνωση της σύνθεσης και την πειθαρχημένη συνάρτηση των επιμέρους στοιχείων της, την ποιότητα και την υποβλητική αντίθεση του άσπρου-μαύρου, την χρήση, κυρίως, του κόκκινου χρώματος, τα χαρακτικά του κερδίζουν σε αλήθεια, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τις ικανότητες, την ευρύτητα της σύλληψης και του εκφραστικού του προβληματισμού σε καινούργια μέσα και τρόπους. Ταυτόχρονα, οι ανορθόδοξες προοπτικές αποδόσεις, τα ίχνη και οι λεπτομέρειες, οι εναλλαγές φωτεινών και σκοτεινών περιοχών, οι εμφανείς διαδρομές της χειρονομίας και της γραφής είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα έργα του, στα οποία η διαφαινόμενη μνημειακότητα δεν έχει να κάνει τόσο με τις διαστάσεις, αλλά πηγάζει από τις ίδιες τις μορφές. Συγκίνηση και στοχασμός διαπνέουν τις εικόνες του, η εκφραστικότητα των οποίων εντείνεται και μεγιστοποιείται από τις αμιγείς εικαστικές-πλαστικές αξίες. Τα θέματά του διαρκώς επανέρχονται σε παραλλαγές, φανερώνοντας την ανάγκη του να τα προσεγγίσει κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο τόσο μορφολογικά όσο και νοηματικά, διερευνώντας, παράλληλα, τις εκφραστικές τους δυνατότητες. Στις πιο πρόσφατες χαρακτικές του συνθέσεις, με τη επεξεργασμένη απλότητα της φόρμας τους, επιθυμεί να εντοπίσει τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης με τις έννοιες της ζωής, του έρωτα και του θανάτου να διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο, με το οικείο να συμβιώνει με το ανοίκειο και το διφορούμενο. Η δημιουργία του ισορροπεί ανάμεσα σε εκείνα που φανερώνονται και σε εκείνα που αποκρύπτονται και υπονοούνται, προτείνοντας μια άλλη εκδοχή του ορατού: ελλειπτικοί χώροι, διαγώνιοι άξονες διαφυγής που διχοτομούν τις επιφάνειες, “γέφυρες” διάβασης και μετάβασης, απροσδόκητες και παράδοξες συναντήσεις, απρόσωπα οικοδομήματα που κυριαρχούν με την γεωμετρία και τη βαρύτητα των όγκων τους, θραύσματα αστικών τοπίων, περιπλανήσεις στους αιθέρες, ονειροβασίες, ασταθείς πορείες, υπερβάσεις και ανατροπή των νόμων της βαρύτητας, σκάλες που υψώνονται στο κενό, φεγγάρια που πληγώνονται από αιχμηρά ξύλα, δέντρα και ζώα, γυμνές ανδρικές και γυναικείες μορφές, στο μεταίχμιο παρουσίας-απουσίας, επαφής και αποξένωσης, μνημειωμένες σε ένα διαρκές σταμάτημα του χρόνου, σε στιγμές παγωμένες ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Η ατμόσφαιρα γίνεται εφιαλτική και άλλοτε λυρική και ερωτική, ρομαντική...
read moreΟ ρεαλισμός ως εκδοχή μιας άλλης πραγματικότητας
Μια άλλη διάσταση επιχειρεί να δώσει στην εικαστική δουλειά του ο Γιάννης Στεφανάκις, αν και φέρει πάλι σε πρώτο πλάνο, την αποκαλούμενη «ουτοπική πολιτεία» του, όπως αποσπασματικά την έχουμε ήδη δει στη ζωγραφική του. Σ’ αυτήν την πολιτεία, όπως τουλάχιστον εκείνος την ονειρεύεται, συνυπάρχουν ξανά οι άνθρωποι με τα ζώα, οι απρόσωπες πολυκατοικίες με τα δέντρα, ο ρομαντισμός του φεγγαριού με τα ρεαλιστικά σύγχρονα γκράφιτι. Γυμνοί άνδρες και γυμνές γυναίκες περιφέρονται έκθετοι στα αφιλόξενα τοπία του ζωγράφου, επιδεικνύουν τη μοναξιά τους, λες και θέλουν έμμεσα να μιλήσουν για την έλλειψη επικοινωνίας, τις συνθήκες κρίσης που βιώνουν σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους. Όλα συμβαίνουν κάτω από έναν σχεδόν φλεγόμενο ουρανό. Οι συνδυασμοί του κόκκινου με το γαλάζιο που κυριαρχούν στους περισσότερους πίνακες, μεταδίδουν μια εσωτερική ένταση στα σώματα, που ο ζωγράφος τα εικονίζει πλέον ρεαλιστικά κι αυτό αποτελεί ένα νέο, πρόσθετο στοιχείο στη δουλειά του. Ο πρωτοεμφανιζόμενος ρεαλισμός συνυπάρχει με την γνωστή μας υπερρεαλιστική ζωγραφική, τη ναῒφ εικονογραφία, τον ιδιότυπο εξπρεσιονισμό, στοιχεία που ήδη έχουν εξασφαλίσει στον δημιουργό την κατάκτηση μιας προσωπικής εικαστικής σφραγίδας. Οι γυμνές ρεαλιστικές ανθρώπινες φιγούρες θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελούν το κυρίαρχο στοιχείο σ’ αυτή την ενότητα δουλειάς του Γιάννη Στεφανάκι. Τα σώματα είναι καλοσχεδιασμένα και εικονίζονται χωρίς όγκο. Γυναίκες με έντονα χαρακτηριστικά, έκπληκτα μάτια και συχνά συνοφρυωμένο πρόσωπο, άνδρες- τις περισσότερες φορές- σε μοναχική πορεία ζωής και δημιουργίας, αποτελούν τον σύγχρονο εικαστικό του κόσμο. Κανείς από τους ήρωές του δεν κοιτάει τον άλλο κατάματα. Όλοι τους λες κι αναζητούν έναν άλλο κόσμο, μιαν άλλη αλήθεια, μια καθημερινότητα χωρίς περιορισμούς, αυτούς που βάζουν τα έστω και τσακισμένα stop της τροχαίας, τα οποία παρατηρούμε διάσπαρτα εδώ κι εκεί. Μια γυναίκα ξαπλωμένη σε εμβρυακή στάση σ’ ένα άδειο δωμάτιο, κοιτάζει έντονα τα κουβάρια με τους μίτους της, ως άλλη Αριάδνη ή Πηνελόπη. Τι να σημαίνει άραγε η λέξη λάθως που αιωρείται στον τοίχο του δωματίου- και κατ΄επέκταση στους αθηναϊκούς δρόμους ή αλλού; Μήπως δεν πρέπει να κάνουμε όσα αναγκαστικά μας έμαθαν; Μήπως η ανορθογραφία πυροδοτεί την αντίδραση γι’ αυτόν τον περίεργο και ρευστό κόσμο που μας έλαχε να ζούμε; Πολλά τα ερωτηματικά που ξεπερνούν τη σχέση θεατή/έργου τέχνης, προκαλώντας αμφίσημα συναισθήματα στον οποιοδήποτε, τροφοδοτούμενα πάντα από τον ανήσυχο καλλιτέχνη. Εμμέσως πλην σαφώς, διαπιστώνουμε μια απόπειρα επικοινωνίας ανάμεσα σε ζωντανούς ανθρώπους, που παρατηρούν τα τεκταινόμενα γύρω τους. Σε άλλο έργο του μεταφέρει τη φράση από ένα άλλο γκράφιτι: «Θέλω να μ’ αγαπήσεις… έστω το μισό απ’ ό,τι σ’ αγαπώ εγώ». Φράση-πρόκληση ανάμεσα σε ανθρώπους που συναντώνται χωρίς να βλέπονται, που αν τους προσέξεις, με την πρώτη ματιά διατρανώνουν τη μοναξιά και τη μιζέρια τους. Πού βρίσκεται αλήθεια ο έρωτας στη σύγχρονη εποχή, στην οποία αμφισβητούνται οι ιδέες, η οικογενειακή και κοινωνική συνοχή, ενώ η οικονομική δυσπραγία καθιστά τα πάντα δύσκολα; Ο ευρών αμειφθήσεται. Αυτό όμως που αποτελεί έκπληξη για τον θεατή, είναι η απεικόνιση του ίδιου του καλλιτέχνη – για πρώτη φορά – σε δύο έργα του. Εικονίζει τον εαυτό του την ώρα της ζωγραφικής πράξης. Καθώς το μοντέλο ποζάρει κι εκείνος ολοκληρώνει τη σύνθεση, γύρω του συνυπάρχουν όλα τα σύνεργα της δουλειάς του. Δημιουργεί ένα χώρο μέσα στον χώρο ή επινοεί δύο διαφορετικούς χώρους στο ίδιο τελάρο, για να δηλώσει την παρουσία του. Αυτό το εικαστικό παιχνίδι δεν είναι τίποτε άλλο από μια ενσυνείδητη προσπάθεια, να φύγει από το περίκλειστο περιβάλλον της τέχνης και...
read more